Nie ma uniwersalnego rozwiązania dla wszystkich inspekcji w podczerwieni za pomocą kamery termowizyjnej. Trzeba dopasować metodę do rodzaju kontrolowanego sprzętu i wymaganego poziomu szczegółowości. Istnieją jednak trzy typowe metody, które obejmują znakomita większość sytuacji, w których można się znaleźć: termografia bazowa, termografia z trendem termicznym a także termografia porównawcza.
Termografia bazowa. Termografia bazowa to dobre miejsce na rozpoczęcie pracy w prawie że każdym zastosowaniu. Po pierwsze, skanuje się urządzenie podczas pierwszego uruchomienia lub później w cyklu życia, gdy funkcjonuje ono tak, jak powinno, a następnie stosuje się to jako punkt odniesienia dla przyszłych testom. Niezależnie od tego, czy porównuje się obrazy termiczne z kamery w terenie, czy na komputerze za pomocą oprogramowania, takie podejście bazowe toruje drogę do wykrycia anomalii w późniejszym czasie. Termografia z trendem termicznym. Po ustaleniu linii podstawowej, można użyć termograficznych badań trendów do porównania rozkładu temperatury w tych samych komponentach w czasie. Może to pomóc w wykryciu spadku wydajności w czasie, dzięki czemu można zaplanować konserwację w czasie przestoju, zanim sprzęt zaplanuje ją za nas. Termowizyjny przegląd jest wówczas dokładniejszy. Termografia porównawcza. Jak można się spodziewać, oznacza to skanowanie podobnych elementów kamerą termowizyjną w podobnych ustaleniach i porównywanie wyników. Termowizja opiera się na założeniu, że podobne albo takie same komponenty, poddane podobnym obciążeniom, będą miały podobne profile temperaturowe. Gdy mamy trzy albo więcej komponentów, stosunkowo łatwo jest wychwycić anomalię. Proste, prawda? Cóż, w większości. Jest jeszcze jeden poziom złożoności, który należy wziąć pod uwagę: w zależności od porównywanych komponentów, rzeczywista różnica temperatur, którą można uznać za anomalię, będzie się różnić.
Polecamy: osuszanie domu.
